Hij zei niet veel. Hij bewoog niet veel.
Tot hij bij SlowCare kwam.
En we zagen zijn ogen.
Hoe ze volgden. Hoe ze oplichtten.
We zagen een glimlach toen iemand zacht zijn hand vasthield.
En toen hij in de tuin zat, leek het alsof hij ademde met de bomen.
“Je moet goed kijken. Maar als je kijkt, zie je het.”
– Begeleider
Bij SlowCare hoeven kinderen niet te passen in een schema.
Ze mogen er gewoon zijn. In hun eigen tempo. Op hun eigen manier.
En als dat gebeurt, gebeurt er iets magisch.
Dan zie je ze opbloeien. Soms stil. Soms uitbundig.
Altijd echt.
